زنان با گواهینامه خداحافظی کنند

شاید با شنیدن عنوان «زنان با گواهینامه خداحافظی کنند» کمی شوکه شده باشید، اما نگران نباشید! این خبر به هیچ وجه درباره گواهینامه رانندگی خودرو یا سایر وسایل نقلیه نیست و منظور، صرفاً گواهینامه موتورسیکلت برای خانم هاست. ماجرا از این قرار است که با وجود علاقه و نیاز روزافزون خانم ها به موتورسواری، هنوز هم موانع قانونی عجیبی سر راهشان قرار دارد.

این موضوع فقط یک بحث حقوقی خشک و خالی نیست، بلکه به استقلال، آزادی رفت وآمد و حتی فرصت های شغلی برای خیلی از خانم ها مربوط می شود. در جامعه امروز که نیاز به جابجایی سریع و کم هزینه بیشتر از قبل حس میشه، موتورسیکلت می تونه یه گزینه عالی باشه. اما چرا این حق از بخش بزرگی از جامعه دریغ شده؟ قراره تو این مقاله، با هم ریشه های قانونی این چالش رو بررسی کنیم، ببینیم مسئولین و نهادها چی می گن و مطالبه های اجتماعی تو این زمینه به کجا رسیده.

ریشه های حقوقی و قانونی؛ چرا زنان گواهینامه موتورسیکلت نمی گیرند؟

موضوع گواهینامه موتورسیکلت برای خانم ها تو ایران، مثل یه کلاف سردرگمه که هر چقدر هم بازش می کنی، گره های جدیدی پیدا می شه. جالبه بدونید که ما تو هیچ قانون صریحی، ممنوعیت موتورسواری یا گرفتن گواهینامه برای خانم ها رو نداریم، اما در عمل، این امکان ازشون سلب شده. بیاین دقیق تر به این ریشه های حقوقی نگاهی بندازیم.

قانون مجازات اسلامی و سکوت درباره موتورسواری زنان

اولین جایی که باید بهش رجوع کنیم، قانون مجازات اسلامیه. طبق ماده ۲ قانون مجازات اسلامی ۱۳۹۲، هر کاری (چه انجام دادن و چه انجام ندادن) که تو قانون براش مجازات تعیین شده باشه، جرم حساب می شه. حالا اگه این ماده رو به ماجرای موتورسواری خانم ها ربط بدیم، می بینیم که تا الان هیچ مجازاتی برای موتورسواری بانوان تعیین نشده. پس، اگه از نظر قانونی جرم نیست، چرا اجازه صدور گواهینامه رو نمی دن؟ این خودش یه جای سوال بزرگ داره که خیلی ها رو گیج کرده.

آیین نامه راهنمایی و رانندگی؛ کلی اما بدون اشاره به جنسیت

حالا بریم سراغ آیین نامه راهنمایی و رانندگی، که مرجع اصلی برای رانندگی و گواهینامه ست. ماده ۲۶ این آیین نامه می گه که هر کسی بخواد با هر نوع وسیله نقلیه موتوری زمینی رانندگی کنه، باید گواهینامه متناسب با اون وسیله رو داشته باشه. نکته مهم اینجاست که تو این ماده، هیچ اشاره ای به جنسیت راننده نشده. یعنی قانون تفاوتی بین زن و مرد تو این زمینه قائل نشده. اگه این ماده رو ملاک قرار بدیم، پس نباید مشکلی برای صدور گواهینامه موتورسیکلت برای خانم ها وجود داشته باشه. اما داستان پیچیده تر از این حرفاست.

تبصره جنجالی ماده ۲۰؛ نقطه ابهام کجاست؟

خب، می رسیم به قسمت اصلی داستان و اونجایی که همه چیز گره می خوره: تبصره ماده ۲۰ قانون راهنمایی و رانندگی. ماده ۲۰ خودش درباره تخلفات موتورسیکلت سواراست؛ چیزهایی مثل حرکت تو پیاده رو، ایجاد صدای ناهنجار، تک چرخ زدن و… اما تبصره این ماده یه جمله کلیدی داره:

صدور گواهینامه رانندگی موتورسیکلت برای مردان، برعهده نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران است.

همین یه جمله کوتاه، شده بهانه و دست آویزی برای عدم صدور گواهینامه برای خانم ها. اگه دقت کنید، این تبصره فقط وظیفه نیروی انتظامی رو در قبال مردان مشخص کرده و اصلاً نگفته که صدور گواهینامه برای خانم ها ممنوعه. این یعنی یه جور خلا قانونی یا سکوت قانون، نه ممنوعیت صریح. پلیس راهور هم با استناد به همین تبصره، می گه چون قانون به ما نگفته برای خانم ها گواهینامه صادر کنیم، پس ما هم این کار رو نمی کنیم. اینجاست که این تبصره ابهام برانگیز می شه و چالش اصلی از همین جا شروع می شه. در واقع، این ماده فقط به پلیس تکلیف کرده که برای مردان گواهینامه صادر کنه و در مورد زنان سکوت کرده، که همین سکوت، دستاویزی برای این محدودیت شده.

پس، می شه گفت مشکل اصلی نه تو یک قانون صریح ممنوعیت، بلکه تو یک تبصره مبهم و یک تفسیر خاص از اون ریشه داره که راه رو برای موتورسواری قانونی بانوان بسته. این مسئله، خیلی از خانم ها رو که دوست دارن و نیاز دارن موتورسواری کنن، تو وضعیت بلاتکلیفی قرار داده و از حقوق شهروندی شون محروم کرده.

موضع نهادها و دیدگاه های رسمی؛ پلیس چه می گوید؟

وقتی پای یک چالش قانونی مثل گواهینامه موتورسیکلت برای بانوان به میون میاد، همیشه این سوال پیش میاد که نهادهای رسمی و مسئولین چه موضعی دارن. تو این بخش، قراره ببینیم پلیس راهور، مجلس و حتی دیوان عدالت اداری تو این قضیه چه می گن و چه نقشی دارن.

پلیس راهور فراجا و توپ در زمین مجلس

پلیس راهور، به عنوان مرجع اصلی صدور گواهینامه، موضع مشخصی تو این زمینه داره که بارها اعلام شده. راستش رو بخواین، اونا می گن که اگه قانون گذاران (یعنی مجلس) مجوز صدور گواهینامه موتورسیکلت برای بانوان رو تصویب کنن، اونا هیچ مخالفتی با این موضوع ندارن و طبق قانون عمل می کنن. این یعنی پلیس خودش رو مجری قانون می دونه و نه قانون گذار. در واقع، اونا منتظر یک دستور صریح و قانونی از سمت مجلس هستن تا بتونن برای خانم ها هم گواهینامه صادر کنن.

البته، یه نکته خیلی مهم دیگه هم هست: پلیس راهور همیشه تاکید می کنه که رانندگی بدون گواهینامه، چه برای خانم ها و چه برای آقایون، تخلفه و با متخلفین برخورد قانونی می شه. پس تا زمانی که این قانون شفاف سازی و اصلاح نشده، خانم هایی که بدون گواهینامه موتورسواری می کنن، ممکنه با مشکلاتی مثل جریمه یا توقیف موتورسیکلت روبرو بشن.

نقش مجلس و دولت در رفع این گره کور

همونطور که پلیس راهور اشاره می کنه، حل این مشکل بیشتر از هر چیز به قوه مقننه، یعنی مجلس شورای اسلامی، برمی گرده. نمایندگان مجلس می تونن با اصلاح تبصره ماده ۲۰ قانون راهنمایی و رانندگی یا حتی تصویب یک قانون جدید، این ابهام رو برطرف کنن و راه رو برای صدور گواهینامه موتورسیکلت برای بانوان باز کنن. گاهی وقتا اخباری هم مبنی بر پیگیری این موضوع تو مجلس یا دولت شنیده می شه، اما تا الان، هیچ اقدام قطعی و نهایی صورت نگرفته.

دولت هم می تونه با ارائه لوایح و پیشنهادات قانونی به مجلس، نقش مهمی تو تسریع این روند داشته باشه. از طرفی، این موضوع از نظر اجتماعی هم خیلی مهمه و نیاز به اراده سیاسی قوی برای حل و فصلش داره.

دیوان عدالت اداری؛ آیا راه چاره ای هست؟

گاهی وقتا، افراد برای احقاق حق خودشون به دیوان عدالت اداری مراجعه می کنن؛ جایی که به شکایات مردم از نهادهای دولتی رسیدگی می شه. تو سال های اخیر، پرونده های مختلفی در مورد گواهینامه موتورسیکلت بانوان تو دیوان عدالت اداری مطرح شده. تو برخی از این پرونده ها، دیوان رأی به حقانیت شاکی و لزوم صدور گواهینامه داده. این احکام دیوان عدالت اداری، می تونه نشون بده که از نظر قضایی، منعی برای این کار وجود نداره. اما نکته اینجاست که این آرا معمولاً موردی هستن و برای همه افراد تسری پیدا نمی کنن و نیاز به یک قانون جامع تو این زمینه رو بیشتر نشون می ده.

آرای دیوان عدالت اداری هرچند مهم هستند، اما برای اینکه این حق برای همه زنان به رسمیت شناخته شود، نیاز به یک قانون کلی و مصوب مجلس است.

پس، میشه گفت که موضع رسمی نهادها بیشتر به سمت عدم مخالفت در صورت قانونی شدن و لزوم قانون گذاریهست، اما تا زمانی که این اتفاق نیفته، چالش همچنان سر جاش باقی می مونه و خانم ها با این گره قانونی دست و پنجه نرم می کنن.

مطالبات اجتماعی و صدای زنان؛ برابری یا محدودیت؟

اینکه زنان با گواهینامه خداحافظی کنند (البته از نوع موتورسیکلتش!)، فقط یه بحث حقوقی نیست، بلکه بازتاب دهنده یه مطالبه اجتماعی عمیق و بحث برابری جنسیتیه. تو این بخش، می خوایم ببینیم فعالان حقوق زنان و عموم مردم تو این باره چه نظری دارن و واکنش ها به این محدودیت چیه.

فعالان حقوق زنان؛ مبارزه برای حق رانندگی

فعالان حقوق زنان و سازمان های جامعه مدنی، سال هاست که دارن برای به رسمیت شناخته شدن حق رانندگی موتورسیکلت برای بانوان تلاش می کنن. اونا معتقدن که محروم کردن زنان از این حق، یه جور تبعیض جنسیتیه که با اصول برابری و عدالت منافات داره. استدلال های اصلی اونا ایناست:

• حق برابری: مثل هر حق شهروندی دیگه، حق رانندگی و استفاده از وسایل نقلیه باید بدون تبعیض جنسیتی برای همه افراد جامعه فراهم باشه.
• استقلال حرکتی و فردی: موتورسیکلت می تونه به زنان کمک کنه تا تو زندگی روزمره، رفت وآمد به محل کار یا تحصیل، و انجام کارهای شخصی، استقلال بیشتری داشته باشن و کمتر به دیگران وابسته باشن.
• فرصت های شغلی: برای بعضی از خانم ها، موتورسیکلت می تونه ابزار کار باشه، مثلاً برای پیک موتوری، بازاریابی یا حتی جابجایی سریع تر تو شغل هایی که نیاز به حرکت زیاد داره. این مسئله به خصوص تو شهرهای بزرگ و پر ترافیک اهمیت بیشتری پیدا می کنه.
• کاهش هزینه های حمل و نقل: استفاده از موتورسیکلت معمولاً از نظر هزینه، هم تو خرید و هم تو سوخت و نگهداری، به صرفه تر از خودروئه. این می تونه برای خانم هایی که از نظر مالی محدودیت دارن، یه گزینه عالی باشه.

به قول یکی از فعالان، مگه قانون گذار برای دوچرخه سواری زنان گواهینامه صادر کرده؟ پس چرا موتورسواری که یه وسیله نقلیه مشابهه، اینقدر با اما و اگر مواجه شده؟

افکار عمومی؛ موافقان و مخالفان چه می گویند؟

این موضوع تو جامعه هم بحث های زیادی رو به دنبال داشته و افکار عمومی هم مثل همیشه، دو قطبی شده. تو شبکه های اجتماعی و فضاهای عمومی، هم موافقان پر و پا قرص این موضوع رو می بینیم و هم مخالفان سرسخت.

موافقان صدور گواهینامه برای زنان:

خیلی از خانم ها (و البته آقایون) معتقدن که این حق طبیعیه و باید هرچه زودتر موانع قانونی برداشته بشه. اونا می گن که اگه یه خانم توانایی رانندگی موتورسیکلت رو داره، چرا نباید بتونه گواهینامه بگیره؟ بعضی ها هم از سختی های حمل و نقل عمومی یا هزینه های بالای تاکسی و اسنپ گله می کنن و معتقدن موتورسیکلت می تونه راه حلی برای این مشکلات باشه. مثلاً یکی از کاربران تو فضای مجازی نوشته بود:

بابا چرا همه چیز رو برای خانما سخت می کنید؟ مثلاً من ماشین ندارم، برم باشگاه یا برای کارهای روزمره تکلیفم چیه؟ خونمون بده مسیه تاکسی نیست، چقدر باید پول اسنپ بدم واسه اینکه بتونم یکم برم بیرون؟! افسردگی گرفتیم تو خونه. گاهی می گم پول نداریم ماشین بخریم، لااقل کاش می شد موتور یا دوچرخه بخرم.

مخالفان صدور گواهینامه برای زنان:

از اون طرف، یه عده هم با این موضوع مخالفن. دلایلشون هم متنوعه. بعضی ها نگرانی های فرهنگی و اجتماعی رو مطرح می کنن، مثلاً نوع پوشش موتورسواران زن یا احتمال از بین رفتن کرامت زن تو خیابون ها. یه عده هم از مسائل ایمنی و افزایش تصادفات صحبت می کنن و فکر می کنن که موتورسواری برای خانم ها پرخطره. یه نظر دیگه هم اینه که این موضوع، اولویت جامعه نیست و باید به مشکلات مهم تری مثل اشتغال و اقتصاد پرداخت. مثلاً یکی از نظراتی که می شه تو این فضاها دید، اینه:

تو رو خدا قبول نکنید. از فردا خانما سوار موتورسیکلت یه پسری رو سوار می کنن خیابان گردی می کنن. بذارید بدونن خانه داری شون رو بکنن. ماشین بس نیست، سوار موتور کشف حجاب و خیابان را هم شلوغ بکنند.

و یا:

اینقدر سطح دغدغه و اهدافتون پایین اومده که دنبال قانونی کردن گواهینامه موتور هستین؟؟ یه تعداد دختر مرفه و مغرور و… ویراژ بدن توی خیابونای شهر همپای پسرا که چی بشه؟ دغدغه شغل و زندگیاشونو داشته باشید جای این مصوبات بی ارزش.

این نظرات نشون می ده که این مسئله ابعاد پیچیده ای داره و فقط به قوانین برنمی گرده، بلکه به نگرش ها و فرهنگ جامعه هم مربوطه. اما نکته مهم اینه که مطالبه برابری و حق انتخاب، هر روز پررنگ تر می شه و چشم انداز آینده رو به سمت تغییرات سوق می ده.

از پیست تا خیابان؛ جنبه های عملی ماجرا

وقتی صحبت از گواهینامه موتورسیکلت برای بانوان می شه، فقط نباید به قوانین و نظرات اجتماعی نگاه کنیم. جنبه های عملی ماجرا هم خیلی مهمن. جالبه بدونید که با وجود همه این محدودیت ها، موتورسواری برای خانم ها تو بعضی جاها کاملاً آزاده و حتی عواقب رانندگی بدون گواهینامه هم برای اونا وجود داره.

موتورسواری بانوان در پیست؛ استثنایی بر قاعده؟

یکی از عجیب ترین تناقض های موجود تو این بحث، همینجاست: خانم ها نمی تونن گواهینامه موتورسیکلت بگیرن و تو خیابون ها قانونی موتورسواری کنن، اما تو محیط های کنترل شده و ورزشی، هیچ منعی براشون وجود نداره! بله، درست شنیدید. موتورسواری بانوان در پیست های ورزشی کاملاً آزاده و حتی ایران تیم ملی موتورکراس بانوان هم داره که تو مسابقات بین المللی هم شرکت می کنه و افتخارآفرینی می کنه.

این موضوع نشون می ده که از نظر توانایی های فیزیکی و مهارتی، هیچ تفاوتی بین زن و مرد تو موتورسواری نیست. اگه یه خانم می تونه تو پیست های حرفه ای موتور سوار بشه و حتی نماینده کشورش باشه، پس چرا نمی تونه با رعایت قوانین و اخذ گواهینامه، تو شهر هم از این وسیله استفاده کنه؟ این تناقض، ابهام قانونی رو بیشتر از قبل به چشم میاره.

عواقب رانندگی بدون گواهینامه برای زنان؛ خطراتی که باید جدی گرفت

تا زمانی که این گره قانونی باز نشده و گواهینامه موتورسیکلت برای بانوان صادر نمی شه، هر خانمی که موتورسواری کنه، داره بدون گواهینامه رانندگی می کنه. این کار، عواقب قانونی و خطرات زیادی داره که باید جدی گرفته بشن:

1. برخورد قانونی: پلیس با موتورسواران بدون گواهینامه، چه زن و چه مرد، برخورد قانونی می کنه. این برخورد می تونه شامل جریمه نقدی، توقیف موتورسیکلت و حتی ارجاع به مراجع قضایی باشه.
2. مشکلات بیمه شخص ثالث: اگه خدای نکرده موتورسواری که گواهینامه نداره، تصادف کنه و باعث آسیب به خودش یا دیگران بشه، شرکت بیمه شخص ثالث هیچ خسارتی رو پرداخت نمی کنه. این یعنی تمام هزینه های درمان و خسارت های احتمالی به عهده خود راننده بدون گواهینامه می افته که می تونه خیلی سنگین باشه.
3. مسائل قضایی: در صورت بروز تصادف جدی یا جرح، رانندگی بدون گواهینامه می تونه باعث مشکلات قضایی پیچیده تری بشه.

پس، با وجود علاقه و نیاز، رانندگی بدون گواهینامه اصلاً توصیه نمی شه و خطراتش رو نباید نادیده گرفت.

پوشش و مسائل فرهنگی؛ عامل پنهان در پس پرده؟

علاوه بر ابهامات قانونی، نمی شه نقش مسائل فرهنگی و اجتماعی رو هم تو این ماجرا نادیده گرفت. بعضی از کارشناسان و حتی مسئولین، به صورت غیرمستقیم، نگرانی هایی رو درباره نوع پوشش موتورسواران زن یا نگاه جامعه به زن موتورسوار مطرح می کنن. این نگرانی ها، هرچند ممکنه به صورت صریح تو قوانین نیومده باشن، اما می تونن به عنوان یک عامل پنهان، روی تصمیم گیری ها و عدم رفع این ابهام قانونی تاثیرگذار باشن.

شاید خیلی از افراد تو جامعه هنوز با ایده زن موتورسوار کنار نیومده باشن و این تابوی اجتماعی، خودش یکی از چالش های بزرگی باشه که باید برای حلش فرهنگ سازی کرد. اما آیا میشه یک حق شهروندی رو به خاطر نگرانی های فرهنگی که راه حل های دیگه هم دارن، سلب کرد؟ این هم سوالیه که باید بهش فکر کرد.

این جنبه های عملی نشون می دن که موضوع گواهینامه موتورسیکلت برای بانوان، فراتر از چند خط قانون، به مسائل عمیق تری از جمله برابری، امنیت و فرهنگ گره خورده.

مسیر پیش رو و چشم انداز آینده؛ آیا امید به تغییر هست؟

بعد از اینکه حسابی این موضوع رو زیر و رو کردیم و از جنبه های مختلف بهش نگاه انداختیم، حالا وقتشه که ببینیم مسیر پیش رو چیه و آیا واقعاً میشه امید به تغییری تو این وضعیت داشت یا نه. اینکه زنان با گواهینامه خداحافظی کنند (از نوع موتورسیکلتش!)، آیا تا ابد ادامه پیدا می کنه یا بالاخره این گره کور باز می شه؟

نیاز به اصلاح یا شفاف سازی قوانین؛ مجلس باید وارد عمل شود

همونطور که بارها تو این مقاله اشاره کردیم، کلید حل این مشکل، تو دست مجلس شورای اسلامیه. با وجود همه تفسیرها و بحث ها، یک نکته روشنه: قانونی صریح و شفاف برای صدور گواهینامه موتورسیکلت برای بانوان وجود نداره. تبصره ماده ۲۰ هم فقط به وظیفه پلیس در قبال مردان اشاره کرده و زنان رو فراموش کرده.

پس، قدم اول و مهم ترین قدم اینه که یا تبصره ماده ۲۰ اصلاح بشه و به صورت واضح به حق زنان برای دریافت گواهینامه موتورسیکلت اشاره کنه، یا اینکه یک قانون جدید و جامع تو این زمینه تصویب بشه که همه ابهامات رو از بین ببره. این وظیفه مستقیمی بر عهده نمایندگان مجلسه که باید به این مطالبه اجتماعی و حقوقی پاسخ بدن.

بدون یک قانون روشن، پلیس راهور و سایر نهادها هم نمی تونن کار خاصی انجام بدن و همچنان به استناد نبود قانون، این حق رو از بانوان دریغ می کنن.

نقش آگاهی بخشی و مطالبه گری؛ کلید حل مشکل

فقط قانون گذاری نیست که می تونه مسیر رو تغییر بده. آگاهی بخشی و مطالبه گری هم نقش خیلی مهمی دارن. هر چقدر صدای خانم هایی که خواهان این حق هستن بلندتر و منطقی تر به گوش مسئولین و جامعه برسه، احتمال تغییر بیشتر می شه. این می تونه از طریق:

• فعالیت های مدنی و کمپین های آگاهی بخشی
• گفتگوهای رسانه ای و تبیین ابعاد مختلف مسئله
• مطرح کردن این موضوع تو محافل علمی و حقوقی
• مراجعه به نمایندگان مجلس و پیگیری از طریق آن ها

این اقدامات می تونه فشار اجتماعی رو افزایش بده و اراده سیاسی برای حل این مشکل رو قوی تر کنه.

پیش بینی ها؛ آینده ای برای گواهینامه موتورسیکلت بانوان؟

با توجه به روند رو به رشد مطالبات اجتماعی، افزایش آگاهی عمومی و حتی آرای دیوان عدالت اداری، می شه گفت که احتمال تغییر تو این زمینه، هر چند آروم، اما وجود داره. جامعه به سمتی حرکت می کنه که تبعیض های جنسیتی کمتر پذیرفته بشن و حقوق شهروندی برای همه افراد یکسان در نظر گرفته بشه. البته، حل این مشکل نیاز به زمان، پیگیری مداوم و همکاری همه جانبه داره.

شاید تو آینده ای نه چندان دور، عبارت زنان با گواهینامه خداحافظی کنند دیگه فقط یک تیتر جنجالی نباشه و به تاریخ بپیونده؛ آینده ای که توش همه می تونن فارغ از جنسیت، حق رانندگی با هر وسیله نقلیه ای رو که دوست دارن و تواناییش رو دارن، داشته باشن و از استقلال و آزادی حرکت بیشتری برخوردار بشن.

جدول زیر به صورت خلاصه مسیرهای پیش رو را نشان می دهد:

مسیر	اقدام لازم	مسئول اصلی	چشم انداز
قانونی	اصلاح تبصره ماده 20 یا وضع قانون جدید	مجلس شورای اسلامی	رفع کامل ابهام قانونی
اجتماعی	آگاهی بخشی و مطالبه گری مداوم	فعالان مدنی، مردم	افزایش اراده سیاسی و تغییر نگرش ها
قضایی	صدور آرای دیوان عدالت اداری در حمایت از بانوان	دیوان عدالت اداری	فراهم کردن زمینه های قانونی برای تغییرات آتی

نتیجه گیری

خب، بالاخره به انتهای این مسیر پر پیچ و خم رسیدیم. همونطور که با هم بررسی کردیم، موضوع زنان با گواهینامه خداحافظی کنند فقط به گواهینامه موتورسیکلت محدود می شه و ربطی به گواهینامه های دیگه نداره. ریشه اصلی این مشکل هم نه تو یک قانون صریح ممنوعیت، بلکه تو یک ابهام قانونی تو تبصره ماده ۲۰ آیین نامه راهنمایی و رانندگی هست که به وظیفه پلیس برای صدور گواهینامه موتورسیکلت برای مردان اشاره کرده و در مورد زنان سکوت کرده.

پلیس راهور هم به عنوان مجری قانون، اعلام کرده که تا وقتی مجلس این ابهام رو برطرف نکنه و قانون صریحی برای صدور گواهینامه موتورسیکلت برای بانوان تصویب نکنه، نمی تونه اقدامی انجام بده. از اون طرف، فعالان حقوق زنان و بخش قابل توجهی از جامعه، این وضعیت رو نوعی تبعیض جنسیتی می دونن و خواهان رفع این محدودیت هستن تا خانم ها هم بتونن از حق آزادی رفت وآمد و استقلال فردی خودشون بهره مند بشن.

با اینکه فعلاً وضعیت بلاتکلیفه و رانندگی بدون گواهینامه برای خانم ها عواقب قانونی و بیمه ای داره، اما وجود تیم ملی موتورکراس بانوان و برخی آرای دیوان عدالت اداری، نشون می ده که این خواسته نه تنها غیرمنطقی نیست، بلکه عملی هم هست. امیدواریم که با افزایش آگاهی و مطالبه گری، مسئولین و قانون گذاران به این موضوع مهم اجتماعی و حقوقی توجه بیشتری کنن و با اصلاح قوانین، این تبعیض رو از بین ببرن. آینده ای که توش همه زنان کشور بتونن با آسودگی خاطر و به صورت قانونی پشت فرمون (یا بهتره بگیم، پشت فرمان موتورسیکلت) بشینن، دور از انتظار نیست و برای رسیدن بهش باید تلاش کرد.