خلاصه کتاب غرب غم زده ( نویسنده مارتین مک دونا )

نمایشنامه غرب غم زده مارتین مک دونا، داستانی تلخ و در عین حال کمدی سیاه از زندگی دو برادر به اسم ولین و کلمن رو روایت می کنه که کینه و نفرت شون از هم هیچ وقت تموم نمیشه. این اثر، یه تصویر بی پرده از خشونت های بی منطق و پوچی زندگی رو نشونمون میده و مخاطب رو با خودش درگیر می کنه.

اگه دنبال یه نمایشنامه متفاوت و پر از چالش های فکری می گردید، غرب غم زده همونیه که باید بخونید. مارتین مک دونا توی این اثر، مثل همیشه، با سبک خاص خودش بیننده یا خواننده رو میخ کوب می کنه. این نمایشنامه بخشی از سه گانه لینین مک دونا است که به خاطر فضاسازی خاص و شخصیت های عجیب و غریبش شهرت زیادی داره. توی این مقاله می خوایم یه سفر عمیق به دل این نمایش نامه داشته باشیم و ببینیم چه چیزی غرب غم زده رو انقدر خاص و به یاد موندنی کرده.

مارتین مک دونا، مردی که خنده اش بوی خون میده

مارتین مک دونا، این نویسنده و کارگردان ایرلندی-انگلیسی، واقعاً یه نابغه ست تو دنیای تئاتر و سینما. شاید توی ۲۷ سالگی کنار بزرگان تئاتر مثل شکسپیر قرار گرفتنش خیلی ها رو متعجب کرده باشه، ولی وقتی آثارش رو می خونی یا می بینی، متوجه میشی که کاملاً حقش بوده. مک دونا راه خودشو رفته و هیچ گاه از کلیشه ها پیروی نکرده.

مک دونا کلاً تحصیلاتشو نیمه کاره ول کرد و از ۱۸ سالگی شروع کرد به نوشتن. جالبه بدونید که تا ۲۴ سالگی با حقوق بیکاری دولتی زندگی می کرده و همه طرح های داستانی و فیلم نامه هاش رد می شدن. ولی این مرد ناامید نشد! ۹ ماه خودش رو توی اتاقش زندانی کرد و حاصلش شد هفت تا نمایشنامه که کلاً زندگی هنری اش رو عوض کرد. غرب غم زده هم یکی از همون شاهکاراست. اون آدم ها رو با وحشیانه ترین و دلخراش ترین شکل ممکن نشون می ده، اما توی این تاریکی، رگه هایی از طنز تلخ و گزنده هم پیدا میشه که کارهاش رو از بقیه جدا می کنه.

سبک خاص مک دونا رو میشه تو دیالوگ های تیز و بُرنده، شخصیت های پیچیده و موقعیت هایی دید که هم ترسناکن و هم خنده دار. اصلاً انگار دوست داره مرز بین کمدی و تراژدی رو برامون محو کنه. مثال بارز این سبک رو میشه تو نمایش نامه های دیگه مثل مرد بالشی و فیلم هایی مثل در بروژ دید. خودش میگه از خبرنگارها خوشش نمیاد، چون برخلاف متن های پر از خون و خشونتش، یه آدم آروم و حساسه که دوست داره دور از حواشی، فقط بنویسه و خلق کنه. برای همینه که آثارش اینقدر واقعیه و به دل میشینه.

غرب غم زده: یه خونه، دو برادر، یه دنیا دعوا

غرب غم زده شما رو میبره به یه روستای دورافتاده و منزوی تو ایرلند. جایی که انگار زمان توش متوقف شده و آدم ها تو یه چرخه ی بی پایان از کینه و خشونت گیر افتادن. فضایی که مک دونا می سازه، خودش یکی از شخصیت های اصلیه؛ فضای خفه و تلخی که زمینه رو برای جنون و پوچی آماده می کنه. داستان از اونجا شروع میشه که پدر خانواده به طرز مشکوکی می میره و حالا دو برادر، ولین و کلمن، تو یه خونه با هم تنها می مونن. از همون اول میشه فهمید که این دوتا برادر، اصلاً با هم آبشون تو یه جوی نمیره.

نکته ای که خیلی از منتقدان بهش اشاره می کنن، ارتباط این نمایشنامه با اسطوره ادیپ هست. البته نه به معنی مستقیمش، بلکه درونی و پنهان. انگار مک دونا داره داستان هابیل و قابیل رو تو یه بستر ایرلندی امروزی روایت می کنه. دو برادر که بدون هیچ دلیل منطقی، از همون بچگی افتادن به جون هم و هر لحظه ممکنه خشونتشون از یه مشاجره ساده به یه فاجعه تبدیل بشه. این بی دلیل بودن خشونت، چیزیه که شخصیت های این نمایشنامه رو از بقیه کارای مک دونا متمایز می کنه و بهمون نشون میده که چقدر پوچی تو ذات بعضی آدما رخنه کرده.

این نمایشنامه هم مثل بقیه کارهای مک دونا، ضرب آهنگ تندی داره و شما رو از همون صفحات اول درگیر می کنه. دیالوگ هاش تند، کنایه آمیز، گاهی طنزآمیز و در عین حال گزنده هستن. مک دونا اجازه نمیده آب خوش از گلوی شخصیت ها پایین بره، همیشه یه تنش پنهان و آشکار بینشون وجود داره و این تنش تا لحظه آخر هم ادامه پیدا می کنه. فضای بسته و خفقان آور روستا، در کنار این روابط سمی، دست به دست هم میدن تا یه محیط وحشتناک و در عین حال مسحورکننده رو برامون بسازن.

چی تو این نمایش نامه میگذره؟ (خلاصه داستان)

داستان غرب غم زده حول محور دو برادر به اسم ولین و کلمن کانر می چرخه. این دو تا از همون بچگی با هم مشکل داشتن و الان بعد از مرگ پدرشون، تو یه خونه ی روستایی با هم زندگی می کنن. ولی زندگی اونا اصلاً مثل زندگی عادی دو تا برادر نیست؛ همش در حال دعوا و آزار و اذیت همدیگه هستن. دعواهاشون از سر یه مسئله کوچیک شروع میشه و به اوج خشونت و توهین کلامی میرسه. مثلاً سر اینکه کی سگ رو کشته یا کی حق داره تلویزیون رو ببینه، کلی بحث و جدل راه میندازن. انگار کینه و نفرت یه عضو ثابت خونواده شونه.

ولین و کلمن: کینه های قدیمی که ول کن نیستن

ولین برادر بزرگه و یه جورایی باهوش تر و گزنده تره. اون کسیه که بیشتر آتیش بیار معرکه است و همیشه با حرف هاش کلمن رو تحریک می کنه. کلمن هم برادر کوچیکه ست و یه جورایی ساده تر به نظر میاد، ولی در عین حال یه خشونت پنهان تو وجودش داره که وقتی عصبانی میشه، بدجوری فوران می کنه. این دو نفر، مثل کارد و پنیرن، هیچ وقت با هم سازش نمی کنن و همیشه در حال کوبیدن همدیگه هستن. توهین هاشون فقط حرف نیست، مثل ضربه های چاقو می مونه که مستقیم به قلب و روح هم می زنن.

کلمن: کتری هم حواله م بکنی، من دست به اجاق تو نمی زنم.
ولین: همینه که می گی، اجاق من.
کلمن: پول کوفتی هم بدی، دست به اجاقت نمی زنم.
ولین: خب من پول کوفتی نمی دم که تو دست بزنی به اجاق من.
کلمن: خودم خوب می دونم پول نمی دی، توی کوفتی ای که آب از دستت نمی چکه.

کشیش ولش: یه فرشته نجاتِ درمونده

وسط این دعواهای بی پایان، کشیش دهکده، پدر ولش، تنها نیروی خیریه که سعی می کنه یه کاری بکنه. اون بیچاره تمام تلاشش رو می کنه که بین این دو برادر صلح و آشتی برقرار کنه، نامه هایی می نویسه و باهاشون حرف می زنه. ولی انگار حرف هاش تو گوش این دوتا نمیره. کشیش ولش نماد خیرخواهی ای هست که تو یه دنیای پر از پلیدی، هیچ راهی به جایی نمی بره و فقط خودش رو خسته و ناامید می کنه. اون دلش برای اهالی روستا و مخصوصاً این دو برادر میسوزه و ته دلش دوست داره اونا رستگار بشن.

گرلین: دختر مرموز با نقش غیرمنتظره

بعد یه دختر جوون به اسم گرلین وارد داستان میشه. اون دختر مرموزیه که برای برادرها الکل قاچاق می کنه و تو بعضی از وقایع داستان، ناخواسته یا خواسته نقش کاتالیزور رو ایفا می کنه. گرلین یه جورایی می تونه نماد معصومیت از دست رفته یا حتی یه کورسوی امید تو این فضای تاریک باشه، ولی حضورش همیشه به نفع داستان پیش نمیره و گاهی خودش هم تو این بستر خشن، گم میشه.

اوج گرفتن دعواها و رو شدن رازها

همونطور که داستان پیش میره، خشونت ها بدتر و غیرانسانی تر میشن. برادرها نه تنها به هم رحم نمی کنن، بلکه به حیوانات هم رحم ندارن. در این بین، راز مرگ پدرشون هم برملا میشه و پیچیدگی رابطه ولین و کلمن رو بیشتر از قبل نشون میده. کشیش ولش از این همه بی ثمر بودن تلاش هاش به شدت ناامید میشه و یه جورایی می تونیم بگیم که تسلیم میشه. اینجاست که می فهمیم تو این روستا، هیچ راه فراری از این همه سیاهی و بدبختی وجود نداره.

پایان تلخ و ادامه چرخه نفرت

پایان نمایشنامه واقعاً تکان دهنده ست. کشیش ولش که دیگه طاقت این همه خشونت و پوچی رو نداره، سرنوشت تلخی پیدا می کنه. و مهم تر از اون، ولین و کلمن همچنان تو چرخه ی بی پایان نفرت و کینه خودشون گیر می کنن. انگار هیچ رستگاری و نجاتی برای اونا وجود نداره. نمایشنامه با یه حس ناامیدی عمیق تموم میشه و بهمون نشون میده که گاهی اوقات، بعضی از آدما تو تاریکی خودشون غرق میشن و هیچ چیز نمی تونه اونا رو نجات بده. مک دونا این رو خیلی بی پرده به تصویر می کشه و مخاطب رو با یه عالمه فکر و سوال تنها میذاره.

یه نگاه عمیق تر به شخصیت ها

شخصیت های غرب غم زده واقعاً از اون دست شخصیت هایی هستن که تا مدت ها تو ذهن آدم می مونن. هر کدومشون پیچیدگی های خاص خودشونو دارن و نقش مهمی تو انتقال پیام مک دونا ایفا می کنن. هیچ کدومشون کاملاً خوب یا کاملاً بد نیستن، فقط آدم هایی هستن با تمام کاستی ها و تاریکی هاشون.

ولین کانر: اون که آتش کینه رو شعله ور نگه می داره

ولین، برادر بزرگ تر، یه جورایی از اون آدم هاییه که زبانش مثل نیش مار می مونه. باهوشه، ولی هوشش رو تو راه منفی به کار می بره تا کلمن رو آزار بده. اون کسیه که با حرف ها و کنایه هاش، آتیش کینه رو همیشه شعله ور نگه می داره. ولین از اون شخصیت هایی نیست که بشه به راحتی باهاش ارتباط گرفت، چون رفتارش پر از بی رحمی و خودخواهی ست. انگار از آزار دادن برادرش لذت می بره و این براش یه بازیه. با اینکه سنش بیشتره، ولی هیچ بلوغی تو رفتارش دیده نمیشه و به جای مسئولیت پذیری، فقط به فکر اذیت کردن کلمنه.

کلمن کانر: سادگی با رگه هایی از خشونت

کلمن، برادر کوچک تر، به نسبت ولین ساده تر و آسیب پذیرتر به نظر میاد. تو بعضی از صحنه ها حتی میشه بهش دل سوزوند. ولی این سادگی، باعث نمیشه که از خشونت در امان باشه، بلکه یه خشونت پنهان و فوران کننده تو وجودشه که وقتی عصبانی میشه، دیگه هیچ چیزی جلودارش نیست. کلمن بیشتر قربانی ولین به نظر میاد، ولی خودش هم بی گناه نیست و سهمی تو این چرخه ی نفرت داره. اونم بلد نیست از خودش دفاع کنه و به جای اینکه راهی برای فرار از این وضعیت پیدا کنه، فقط تو همین چرخه غرق شده.

کشیش ولش: نماد شکستِ خیرخواهی

پدر ولش تنها شخصیتیه که می تونه نماد خیر و نیکی تو این نمایشنامه باشه. اون یه کشیشه که واقعاً دلش می خواد آدم ها رو به سمت رستگاری ببره. تلاش هایش برای آشتی دادن برادرها و نجات اونها از این منجلاب، خالصانه و از ته دله. ولی متأسفانه تو این دنیای تاریک و پر از نفرت، تلاش های اونم به جایی نمیرسه. کشیش ولش کم کم تسلیم میشه و این تسلیم شدن، خودش نشون دهنده اینه که حتی خیرخواهی هم تو برابر حجم زیادی از پلیدی و پوچی، شکست می خوره. سرنوشت اون واقعاً غم انگیزه و حسرت رو تو دل مخاطب میذاره.

وِلش: گمونم وقتی آدم تنها برادرشو از دست بده، واقعاً های های گریه می کنه دیگه.
وَلين: من اگه تنها برادرمو از دست می دادم، های های گریه نمی کردم. یه کیکِ بزرگ می خریدم و یه جمعیتیو جمع می کردم دورم مهمونی.
وِلش: اِه وَلین، بسه دیگه. اگه آدم نتونه با برادرِ خودش بسازه، دیگه چه جوری می شه به صلح جهانی امید داشت…؟
وَلين: صلح بره به جهنم و تو هم دیگه هِي ادامه نده. وقت هایی که مَستی، همیشه می افتی به آه و ناله کردن سرِ این قضیه.

گرلین: کورسوی امید یا قربانی؟

گرلین یه شخصیت جوان تو این نمایشنامه ست. اون که واسه برادرها الکل میاره، یه جورایی از جنس خودشون نیست. می تونه یه نماد از معصومیت یا تنها روزنه امید تو این فضای سیاه و کثیف باشه. اما نقش اون هم تو داستان پیچیده ست. آیا اون واقعاً میتونه تأثیری مثبت روی این برادرها بذاره؟ یا خودش هم تو این گنداب غرق میشه؟ گرلین یه شخصیت فرعیه که حضورش، بعضی از اتفاقات رو سرعت میبخشه و به نوعی کاتالیزور عمل می کنه. در نهایت، بیننده خودش باید تصمیم بگیره که آیا گرلین نماد امید بود که خاموش شد، یا فقط یه مهره کوچیک تو بازی بزرگتر نفرت.

مضامین اصلی غرب غم زده: جستجو در اعماق تاریک وجود

نمایشنامه غرب غم زده فقط یه داستان ساده از دعوای دو تا برادر نیست. مک دونا تو این اثر، کلی مفهوم عمیق و تاریک رو زیر پوست داستان جا داده که حسابی آدم رو به فکر فرو می بره. انگار داره یه ذره بین می ذاره رو روح انسان و چیزایی رو نشونمون میده که شاید ترجیح بدیم نبینیم.

خشونت بی منطق و پوچی: چرا؟

یکی از مهم ترین چیزایی که تو غرب غم زده به چشم میاد، خشونته. ولی نه خشونتی که دلیل منطقی داشته باشه یا از سر دفاع از خود باشه، بلکه یه خشونت بی منطق و پوچ. برادرها بدون هیچ دلیلی همدیگه رو آزار میدن، حتی سر چیزای بی اهمیت. اینجاست که سوال پیش میاد: چرا؟ آیا این خشونت ریشه ای عمیق تر تو جامعه ایرلند داره؟ یا فقط نشونه ای از پوچی وجود انسانه؟ مک دونا این سوال رو بی پاسخ میذاره و میذاره خود مخاطب جوابشو پیدا کنه. این نشون میده چقدر این آدما تو پوچی غرق شدن.

نفرت و کینه خانوادگی: سمّی که همه رو درگیر می کنه

رابطه بین ولین و کلمن یه نمونه بارز از یه رابطه ی سمیه که توش فقط نفرت و کینه رشد می کنه. اونا از بچگی با هم مشکل داشتن و این کینه مثل یه بیماری عفونی تو وجودشون ریشه کرده. این نمایشنامه بهمون نشون میده که چطور یه رابطه خانوادگی میتونه به جای عشق و محبت، پر از سم و نفرت باشه و چطور این روابط سمی، زندگی افراد رو نابود می کنه. انگار این کینه، بخشی از هویتشونه و بدون اون، اصلاً نمیتونن زندگی کنن.

تنهایی و انزوای انسانی: با هم ولی تنها

با اینکه ولین و کلمن تو یه خونه و کنار هم زندگی می کنن، ولی هر کدومشون تو یه دنیای جداگانه و تنها گیر افتادن. اونا نمیتونن با هم ارتباط درست بگیرن و هر کدومشون تو انزوای خودش زندگی می کنه. حتی کشیش ولش هم که سعی می کنه بهشون کمک کنه، نمیتونه از این انزوا بیرونشون بیاره. این نمایشنامه بهمون نشون میده که میشه آدم ها از نظر فیزیکی کنار هم باشن، ولی از نظر روحی و احساسی، فرسنگ ها از هم دور باشن و در تنهایی کامل به سر ببرن.

بحران اخلاقی و معنوی: یه جامعه بی ارزش

مک دونا تو غرب غم زده یه تصویر خیلی تیره و تار از جامعه ای رو بهمون نشون میده که توش ارزش های اخلاقی و معنوی کلاً از بین رفتن. کشیش ولش که نماد معنویت و خیره، تو این جامعه هیچ کاری از دستش برنمیاد و در نهایت خودش هم تسلیم میشه. این نمایشنامه یه تلنگره که نشون میده وقتی اخلاق و وجدان تو جامعه بمیره، چه فاجعه ای رخ میده و آدم ها چقدر میتونن بی رحم و پوچ بشن. انگار خدا تو این شهر اختیاری نداره، یا اصلاً هیچ اختیاری نداره، همونطور که کشیش ولش میگه.

کمدی سیاه و گروتسک: وقتی خنده با درد قاطی میشه

شاید عجیب باشه، ولی غرب غم زده در عین حال که تلخه، خنده دار هم هست. البته از اون خنده هایی که تلخه و از سر تعجبه، نه خنده های از سر شادمانی. مک دونا تو استفاده از کمدی سیاه و گروتسک واقعاً استاده. اون موقعیت های هولناک و ترسناک رو با طنز گزنده قاطی می کنه، طوری که شما هم میخندید و هم احساس تهوع و ناراحتی می کنید. این ترکیب عجیب باعث میشه مخاطب حسابی درگیر بشه و فکرش تا مدت ها به نمایش نامه مشغول باشه.

تلاش بی نتیجه برای تغییر: ته خطِ ناامیدی

تلاش های کشیش ولش برای تغییر دادن برادرها و ایجاد صلح بینشون، همه بی ثمر می مونه. این ناکامی، یه پیام مهم رو بهمون میده: گاهی اوقات، تغییر دادن ذات پلید انسان یا جامعه، غیرممکنه. انگار بعضی چیزا اونقدر ریشه ای تو وجود آدما جا افتاده که هیچ نیروی خارجی ای نمیتونه اونا رو عوض کنه. این بن بست، حس ناامیدی عمیقی رو به خواننده منتقل می کنه و نشون میده که بعضی وقت ها، راه برگشتی نیست و فقط باید با واقعیت تلخ روبه رو شد.

جایگاه غرب غم زده در کارنامه مک دونا و بازتاب هاش

غرب غم زده یکی از مهم ترین آثار مارتین مک دونا و جزئی جدانشدنی از سه گانه لینین هست. این سه گانه، که شامل ملکه زیبایی لی نین و جمجمه ای در کانه مارا هم میشه، مک دونا رو حسابی تو دنیای تئاتر معروف کرد. توی غرب غم زده مک دونا نشون میده که چطور میشه خشونت رو نه فقط به عنوان یه عمل، بلکه به عنوان یه وضعیت روحی و یه جزء ثابت از زندگی روزمره به تصویر کشید.

اگه غرب غم زده رو با بقیه آثار سه گانه مقایسه کنیم، می بینیم که همشون یه فضای روستایی ایرلندی دارن و شخصیت هاشون اغلب تو یه جور بن بست گیر افتادن. ولی غرب غم زده شاید از همه افراطی تر باشه، چون توش خشونت بی دلیل تر و پوچ تر به نظر میاد. مک دونا تو این اثر، تمرکزش رو روی روابط خانوادگی سمی و کینه های دیرینه میذاره که با طنزی سیاه آمیخته شده. هر سه نمایشنامه این سه گانه با دیالوگ های کوبنده و شخصیت های خاص مک دونا، مخاطب رو به چالش میکشن و به فکر وا میدارن.

این نمایشنامه هم مثل خیلی از آثار مک دونا، کلی جایزه و تقدیرنامه گرفته. مثلاً سال ۲۰۰۲ برنده ی جایزه ی آلفرد رادوک شده و سال ۱۹۹۹ هم نامزد جایزه ی تونی بوده که خودش نشون دهنده اهمیت و ارزش این اثره. منتقدها هم حسابی تحسینش کردن. مثلاً آیریش تایمز گفته این یکی از بزرگترین رویدادهای تئاتر معاصر ایرلند بوده. گاردین اونو نمایشنامه ای خارق العاده دونسته و دیلی تلگراف هم گفته فوق العاده خنده دار و هیجان انگیز هست. این بازخوردها نشون میده که غرب غم زده تونسته با سبک متفاوت و محتوای عمیقش، هم نظر متخصصان و هم مخاطبان رو جلب کنه و حسابی سر و صدا به پا کنه.

چرا باید غرب غم زده رو خوند؟

شاید با خودتون بگید، چرا باید یه نمایشنامه با این همه خشونت و تاریکی رو بخونیم؟ خب، جوابش اینه که غرب غم زده فقط یه داستان نیست، یه تجربه ست؛ یه تجربه ی منحصر به فرد که شما رو با ابعاد تازه ای از ادبیات و البته ذات انسان آشنا می کنه. دلایل زیادی هست که خوندن این کتاب رو ضروری می کنه.

درک سبک بی پروا و نوین مک دونا

اگه می خواید با یکی از مهم ترین و تاثیرگذارترین نمایشنامه نویسان معاصر آشنا بشید، غرب غم زده یه نقطه شروع عالیه. مک دونا یه سبکی داره که واقعاً بی پروا و نوینه. اون از نشون دادن زشتی ها و تاریکی ها ابایی نداره. با خوندن این نمایشنامه، متوجه میشید که چطور میشه با دیالوگ های ساده و در عین حال گزنده، یه فضای ترسناک و درگیرکننده ساخت. مک دونا فرم رو شکسته و با ترکیب کمدی و تراژدی، اثری خلق کرده که تو هیچ ژانر مشخصی نمی گنجه. این یه درس بزرگه تو نوشتن و خلق اثر.

قدرت تلنگر فکری

غرب غم زده یه نمایشنامه ست که بعد از تموم شدنش، حسابی آدمو به فکر فرو می بره. درباره چی؟ درباره ماهیت شر، درباره خشونت بی منطق، درباره اینکه چطور کینه ها میتونن یه زندگی رو نابود کنن و درباره تنهایی آدما. این کتاب فقط یه داستان نیست، یه تلنگره که باعث میشه به رفتارهای خودمون و روابطمون با اطرافیانمون فکر کنیم. مک دونا سوالاتی رو مطرح می کنه که جواب دادن بهشون آسون نیست و شاید هرگز جوابی براشون پیدا نکنیم. برای همین، این نمایشنامه فقط برای تفریح نیست، برای تعمقه.

تجربه کمدی سیاه ناب

اگه از طرفدارهای کمدی سیاه هستید، غرب غم زده واقعاً یه جواهر نابه. مک دونا استاد ترکیب خنده با تلخی و درده. صحنه هایی وجود دارن که شما رو از ته دل می خندونن، ولی بلافاصله بعدش یه اتفاق اونقدر تلخ می افته که خنده روی لبتون ماسیده میشه. این تجربه منحصر به فرده که شما همزمان هم از طنز لذت ببرید و هم از درد شخصیت ها به فکر فرو برید. این نوع کمدی بهتون یادآوری می کنه که زندگی همیشه سیاه و سفید نیست، گاهی اوقات کمدی ترین لحظات، تو دل تاریک ترین واقعیت ها اتفاق می افتن.

جمع بندی: یه تلنگر به ذات انسان

خب، رسیدیم به آخر داستان غرب غم زده مارتین مک دونا. دیدیم که این نمایشنامه چطور با روایت زندگی دو برادر به اسم ولین و کلمن، یه تصویر بی پرده و تلخ از خشونت، نفرت و پوچی رو بهمون نشون میده. مک دونا با قلم جادوییش، ما رو به یه روستای دورافتاده تو ایرلند می بره که توش هیچ امیدی به صلح و آشتی نیست.

شخصیت ها، از برادرهای کینه ای گرفته تا کشیش ولش که نماد خیرخواهی شکست خورده ست، همه یه جورایی تو این منجلاب گیر افتادن. مک دونا هیچ نیازی نمی بینه که زورکی یه ویژگی انسانی خوب به اونا بچسبونه، فقط حقیقت رو نشونمون میده. غرب غم زده با کمدی سیاه و دیالوگ های گزنده اش، ما رو به فکر فرو می بره که ذات خشونت چیه و چرا آدما میتونن تا این حد از هم متنفر باشن. این اثر بخشی از سه گانه لینین مک دونا است و به خاطر سبک بی پروا و نوینش، حسابی تو دنیای ادبیات و تئاتر سر و صدا کرده و جوایز زیادی هم برده.

اگه دنبال یه نمایشنامه هستید که نه تنها سرگرمتون کنه، بلکه ذهنتون رو به چالش بکشه و تا مدت ها بهش فکر کنید، غرب غم زده همون چیزیه که باید بخونید. این کتاب یه تلنگره به ذات انسان، به روابط خانوادگی و به پوچی هایی که گاهی تو زندگیامون باهاش روبرو میشیم. یه تجربه متفاوت و عمیق که ارزش خوندن رو داره و ثابت می کنه چرا مارتین مک دونا یکی از مهم ترین صدای نسل خودش تو دنیای درامه.