«بگم بگم » های خداداد – سی تی مگ

به گزارش سی تی مگ فرهیختگان نوشت:

خداداد عزیزی این روزها «بگم بگم » راه انداخته و با تولید کلمات تکراری برای تیم ملی نفرت پراکنی می کند؛ انگار کمر به نابودی اسم ورسمش بسته تا با همه عالم و آدم بجنگد. اخیرا هم درباره اتفاقات بازی تاشکند گفته؛ «بازیکنان تیم ملی سر بازوبند می خواستند همدیگر را تکه تکه کنند! در نیمه دوم هم راه رفتند بازی نکردند تا بازی برده را برابر ازبکستان مساوی کنیم که یکی از بازیکنان قدیمی دیگر دعوت نشود.» اما چرا؟

مسئله روشن است؛ یا خداداد دغدغه ایران و فوتبالش را دارد یا پس از کناره گیری از تیم ملی استوار به منافع شخصی اش این موضع ها را می گیرد. در اولی از دو حالت خارج نیست. اگر تیم ملی برای او مهم بود چرا در همان زمانی که مسئولیت داشت این حرف ها را نمی زد؟ یا اگر همچنان فوتبال ملی برایش اولویت است چرا هر بار با تهدید در گفتن ناگفته ها در آستانه یک بازی تیم ملی را درگیر حاشیه می کند؟ یا مگر از قبل شرایط تیم ملی را نمی دانسته؟ اگر هم اساس این حرف ها اختلافات شخصی با امیر قلعه نویی است داستان می تواند همان نمایش ابتذال و دودوتا چهارتاهای مشمئزکننده ای باشد که حتی تصور آن هم برای تیمی به ارزش ملی آزاردهنده است.

چیزی که مهم است و برای «خداداد» مهم نیست تصویر اوست. او برای ما یک خاطره خوب است چندین خاطره بد. او پاس علی دایی را به قلب دروازه مارک بوسنیچ چسباند و برای فوتبال ایران «عزیز» شد اما حالا حافظه تاریخی اهالی فوتبال ایران پُر است از تصاویری که هیچ شباهتی به آن قاب دوست داشتنی حماسه ملبورن ندارد و این نگران کننده است. در پاسخ به این سوال که چرا «او» شد «او» هم می توان از زاویه های مختلف می شود بحث کرد اما این زمانی ارزشمند می شود که خود او هم بخواهد از این تصویر در آستانه فروپاشی دل بکند که فعلا نمی خواهد. همان طور که محبوبیت و دوست داشته شدن را «خدا» به او «داد» او نمی خواهد.

تیم ملی را می توان نقد کرد. امیر قلعه نویی هم. اما این زمانی ارزش و اهمیت دارد که فوتبال ملی کمک کند. و اِلا همان وایرال شدن در فضای مجازی است و جلب توجه که در شان فوتبال ملی نیست.

پایان خبر سی تی مگ